Rozdział dziesiąty

FAYE

Weszłam do kuchni ignorując surowe spojrzenie taty, które czułam na sobie zanim w ogóle na mnie zerknął. Siedział przy stole przeglądając dzisiejszą gazetę i sącząc mocną kawę, której aromat było czuć w powietrzu. Nie chodziło o to, o której wróciłam z balu. Nie chodziło też o to co robiłam. Było po dziesiątej rano co dla mojego taty było nie do pomyślenia. Nie mogłam spać tak długo, nie mogłam chodzić w piżamie do południa, gdy był w domu. Powinnam wstać najpóźniej o ósmej, czasami o wpół do dziewiątej bez względu na porę, o której wróciłam. Przysięgam, nikt nie wytrzymałby z tym człowiekiem pod jednym dachem ale ja musiałam czy mi się to podobało czy nie. I w gruncie rzeczy zdążyłam się przyzwyczaić do tego jaki jest.

- Chyba coś się mówi - odchrząknął, gdy włączyłam ogień pod czajnikiem. Wzniosłam oczy do góry próbując się uspokoić. Działał mi dzisiaj na nerwy bardziej niż zwykle przez to, że byłam zmęczona. Marzyłam o tym, by wrócić do łóżka. Moje stopy wciąż bolały tak samo jak nogi, ramiona, kark... wszystko!

- Naprawdę? - odpowiedziałam ironicznie. Odwróciłam się w jego stronę zasłaniając dłonią usta. - Faktycznie! Wybacz ojcze - dodałam lekko się pochylając. - Dzień dobry! Cóż za piękny dzień nieprawdaż? Myślę, że tegoroczna jesień jest lepsza od zeszłorocznej, chociaż...

- Ha, ha bardzo zabawne - przerwał mi składając swoją gazetę. Odrzucił ją na stół. - Nie pajacuj, masz już swoje lata i powinnaś wiedzieć jak masz się zachowywać.

Naprawdę kochałam swoją rodzinę, nawet mojego zaborczego, wiecznie stawiającego na swoim tatę ale czasami, szczególnie, gdy nie czułam się zbyt dobrze nie potrafiłam powstrzymywać swoich złośliwości. Wymagał ode mnie perfekcji, bycia kimś kim nie byłam i kim nie chciałam być. Nie znosiłam tego zbyt dobrze, ale robiłam wszystko, by się chociaż trochę się dostosować pomimo tego jak wiele mnie to kosztowało. Dusiłam w sobie mnóstwo emocji i bałam się, że pewnego dnia wybuchnę. Zacisnęłam zęby, odliczyłam w myślach do dziesięciu i potulnie pokiwałam głową robiąc przepraszającą minę. A przecież nie było mi przykro.

- Jak było na balu jesiennym?

- W porządku - wzruszyłam ramionami zalewając swoją herbatę wrzącą wodą, która dopiero co się zagotowała. - Dobrze się bawiłam ze znajomymi.

- Znajomymi? - zmarszczył czoło zanurzając usta w kawie. Moi rodzice zdawali sobie sprawę z tego, że jestem troszkę aspołeczna. Chociaż oczywiście jako córka mojego taty powinnam być pewna siebie, otwarta, zabawna, mieć pełno znajomych i takie tam.

- Tak, ostatnio poznałam kilka nowych osób - uśmiechnęłam się wsypując cukier do szklanki. Zaczęłam mieszać łyżeczką próbując nie uderzać o ścianki szklanego naczynia. - Są naprawdę fajni. Swoją drogą mogę dzisiaj z nimi wyjść i zostać u Corrie na noc?

- O ile wrócicie do jej domu o przyzwoitej porze nie mam nic przeciwko. To dobrze, że w końcu się trochę otworzyłaś ale pamiętaj, że to szkoła ma być na pierwszym miejscu - jego słowa zabrzmiały jak ostrzeżenie. - A co do niej powiedz mi jak tam chemia? Poprawiłaś w końcu te oceny?

Wszystko nagle zaczęło jakby krzyczeć, że powinnam czym prędzej uciekać. Temat "szkoła" był bardziej niebezpieczny niż ktokolwiek mógłby to sobie wyobrazić. To była najważniejsza rzecz dla mojego taty, nic innego się tak dla niego nie liczyło. Nie obchodziło go moje zdrowie czy to w co się ubieram, interesowała go szkoła. Przedmioty, oceny, nauczyciele, tematy, które przerabiałam. Tylko to. Oh, no i czy się z kimś spotykam... bo wiadomo najpierw edukacja, znalezienie pracy a dopiero później jakieś randkowanie. Stałam zaciskając palce na ciepłym szkle z rozchylonymi ustami gorączkowo szukając w głowie odpowiedzi na pytanie taty. Mam kłamać? Powiedzieć prawdę? Nie poprawiłam ocen, nie miałam do tego głowy w ostatnich dniach. Zaczęłam się zastanawiać, które wytłumaczenie jest najlepsze... może coś w stylu podoba mi się taki jeden chłopak i nie umiałam się skupić na nauce ale dam radę, nie, nie kupi tego. Może spodoba mu się przysięgam poprawię to ale na razie myślę tylko o takiej jednej osobie i... nic nie brzmiało dobrze. Oczy taty chociaż tak podobne do moich były znacznie chłodniejsze, wręcz zimne, pełne dystansu. Nie patrzył na mnie jak na córkę, a jak na uczennicę, której podwinęła się noga lub, którą przyłapał na ściąganiu i, która powinna ponieść konsekwencje. Zgaduję, że to jakieś zboczenie zawodowe.

- Nie - zaśmiałam się nerwowo wyginając palce. Zauważyłam, że chce już coś powiedzieć, więc szybko sama się odezwałam. - Po prostu czekam na zajęcia z doświadczeniami. Jestem z nich dobra, więc...

- Zawsze idziesz nie tą drogą - pokręcił głową wstając z krzesła, które wydało z siebie nieprzyjemny dźwięk. - Powinnaś porozmawiać z nauczycielem, poprosić kogoś o pomoc lub zrobić coś innego, a nie siedzieć i czekać, aż wszystko samo się rozwiąże! Zawiodłem się na tobie Faye! Tyle razy ci mówiłem, że...

- Tato! - przerwałam mu z żalem.

Nienawidziłam gdy tak do mnie mówił, a zdarzało mu się to w ostatnich latach dość często. Miałam świadomość tego, że chciał dla mnie jak najlepiej. Zależało mu na tym żebym miała dobre stopnie, poszła na najlepsze studia, znalazła dobrze płatną pracę i żyła jak najlepiej. Nikt jednak nie potrafił go uświadomić w tym, że nie tędy droga i, że w ten sposób jedynie zniechęca mnie bardziej. Czułam się przytłoczona, przygnieciona wymaganiami, a do tego dochodził jeszcze ignorujący mnie Justin. Mężczyzna odstawił pusty kubek po kawie do zlewu traktując mnie jakbym nie istniała i wyszedł z kuchni zamykając się w swoim gabinecie. Zacisnęłam zęby czując, że mam ochotę wrzasnąć z frustracji. Wciągnęłam powietrze nosem przymykając oczy. Musiałam się uspokoić, w końcu wcale nie było tak źle. Dalej byłam górą, bo w końcu tata nie odwołał mojego wyjścia z domu. I nie odwoła go jeśli nie będziemy sobie wchodzić w drogę! Co prawda nie byłam pewna czy to aby na pewno dobry pomysł by tam pójść, ale pomimo to szybko otworzyłam lodówkę wyciągając potrzebne rzeczy do przygotowania śniadania, które pochłonęłam w ekspresowym tempie. Kończąc ostatnią kanapkę usłyszałam dzwonek do drzwi, przewróciłam oczami wiedząc, że to ja muszę je otworzyć, pomimo to bez ociągania się podreptałam w ich kierunku naciskając dłonią na klamkę. Nie mogłam przecież pozwolić, by tata w jakikolwiek sposób zorientował się na co mi pozwolił i by to odwołał. Chociaż może to nie jest taki zły pomysł, by zostać w domu?

- Faye! - krzyknęła poirytowanym głosem. - Dzwonię do ciebie od pół godziny! - rzuciła blondynka wchodząc do środka bez żadnego pytania. Odwróciłam się w jej stronę zamykając drzwi. - Nie wiesz, że telefon jest od tego, by z niego korzystać?!

- Corrie?

- Co?

- Zamknij się - powiedziałam wywracają oczami. - Idź na górę zanim mój ta... - urwałam słysząc jego ciężkie kroki.

Gwałtownie szarpnęłam blondynkę za rękę pchając ją w kierunku schodów i powtarzając w kółko by była cicho.

- Dostanę szlaban jak się zorientuje, że tu jesteś! - pisnęłam na samej górze machając ręką w stronę drzwi do mojego pokoju.

- Boże dziewczyno - wyszeptała, - tu jest jak w więzieniu!

- Zamknij się i właź!

Wywróciła oczami i teatralnie trzasnęła drzwiami wchodząc do mojego pokoju.

- Faye!!! - usłyszałam z dołu karcący głos.

- Przepraszam! - wrzasnęłam zbiegając na dół. Ślizgając się po panelach dotarłam do kuchni, gdzie tata stał ubrany w elegancką koszulę z kluczykami do samochodu w dłoni. - Już zmywam - powiedziałam uśmiechając się lekko i z małą zadyszką złapałam za gąbkę nalewając na nią kilka kropelek płynu do mycia naczyń, który pachniał cytrynami. - Idziesz gdzieś?

- Jadę po twoją matkę - powiedział. - A ty - wskazał na mnie palcem - nie trzaskaj tak  mocno drzwiami.

- To nie byłam j... - urwałam uświadamiając sobie co właśnie chciałam powiedzieć, - to znaczy przepraszam... eh, czasami trochę mąci mi się w głowie - dodałam głupkowato pukając się po czole mając nadzieję, że nie będzie o nic pytał.

Tata wzniósł do góry oczy ciężko wzdychając. "Jak zrobić z siebie idiotkę w ciągu trzech sekund - poradnik Faye Evans już wkrótce w sprzedaży" - krzyknęła moja podświadomość.

- Nie czekaj na nas - powiedział odwracając się na pięcie.

- Jedziecie gdzieś?

- Tak Faye, jedziemy gdzieś - mówił odchodząc. - A teraz przestań tyle mówić i zajmij się zmywaniem, bo marnujesz tylko wodę! - krzyknął z przedpokoju. - Miłego dnia!

Usłyszałam jak zamyka za sobą drzwi. Od razu zakręciłam kurki i na palcach przeszłam do salonu zaglądając przez okno. Gdy tylko błyszczący samochód ojca zniknął z podjazdu podskoczyłam z radości wyrzucając w górę ręce. Teraz już na pewno nie odwoła mojego wyjścia z domu!

- CORRIE! ZŁAŹ NA DÓŁ! - wrzasnęłam na cały głos wracając do kuchni.

Umyłam szybko szklanki, talerz i całą resztę naczyń, które znajdowały się w zlewie czekając, aż blondynka łaskawie ruszy swoje cztery litery na dół. Dowlokła się do pomieszczenia dopiero gdy wycierałam dłonie w suchą ścierkę. Oparłam się o blat unosząc do góry brwi, gdy dziewczyna pomachała mi moim telefonem przed nosem.

- Co ty tu robisz tak wcześnie? - spytałam.

- Nie mamy prezentu dla Ryana.

- Oh, - wyrwało mi się. - Racja.

- Pomyślałam, że może coś mu kupimy? - blondynka wzruszyła ramionami oddając mi moją własność. - Jak myślisz?

- Chciałabym tam pójść ale z drugiej strony...

- Justin - wypowiedziała jego imię patrząc na mnie z satysfakcją na twarzy, a ja poczułam, że mój żołądek się ścisnął.

- Nie o niego mi chodzi...

- Mhm, uważaj, bo ktoś ci w to uwierzy - mówiła patrząc prosto w moje oczy, podczas gdy ja czułam się trochę niezręcznie. - W każdym razie to urodziny Ryana. On nas zaprosił i dlatego powinnyśmy pójść. Dla niego.

Westchnęłam głośno widząc jak blondynka podskakuje w jednym miejscu. Corrie była ostatnio trochę dziwniejsza niż zwykle, pełna energii i nagle stała się odważniejsza, pewniejsza siebie i ciekawsza świata. Przez chwilę zaczęłam się zastanawiać co lub kto ma na nią taki wpływ, ale patrząc na jej zniecierpliwioną twarz doszłam do wniosku, że lepiej będzie zostawić tę sprawę na później.

- W porządku - zgodziłam się. - Ale upieczemy mu ciasto.

- Ciasto? Czy ja wiem czy ciasto to taki dobry pomysł - powiedziała patrząc na gruby zeszyt pełen przepisów, który wyciągnęłam z szuflady.

- Niby dlaczego?

- No nie wiem - wzruszyła ramionami, - to dziwny prezent.

- Corrie geniuszu przecież nawet go nie znamy! Co chcesz mu kupić? Nie wiemy co lubi, a czego nie, więc lepiej zaryzykować piecząc ciasto, którym może w kogoś rzucić albo poczęstować wszystkich gości. Nie sądzę żeby na tej jego imprezie było coś co nadawałoby się do jedzenia.

- Racja - dziewczyna pokiwała głową. - Gdzie jest mąka? - spytała, a ja wskazałam jej ręką szafkę po przeciwnej stronie. - Powiesz mi o co chodziło z twoim tatą?

*

Kiedy wyobrażałam sobie imprezę urodzinową Ryana myślałam o domu pełnym pijanych nastolatków, których rozmowy są zagłuszane przez głośną elektroniczną muzykę wiercącą dziury w czaszce. Wyobrażałam sobie ludzi leżących na trawniku, którzy nie byli się w stanie ruszyć przez ilość alkoholu, który spożyli w ciągu kilku minut. Stanęłyśmy przed ładnym, eleganckim domem, który w ogóle nie pasował do Ryana dlatego też sprawdziłyśmy z Corrie trzy razy adres, który nam - a raczej jej - przesłał SMSem jest prawidłowy i czy przypadkiem czegoś nie pomieszałyśmy. Wyglądało jednak na to, że trafiłyśmy. Ze zdziwionymi minami ruszyłyśmy w stronę budynku. Corrie otworzyła przede mną drzwi przytrzymując je tak, bym nie musiała się nimi przejmować, ani żebym przypadkiem nie wylądowała na podłodze razem z prezentem dla solenizanta. Przedpokój w którym się znalazłyśmy był obity jasną boazerią, na ciemnych kafelkach leżało mnóstwo butów, a część kurtek leżało niedbale rzuconych na podłodze albo zwisało ze schodów. Uśmiechnęłam się pod nosem, gdy jakiś chłopak popędził w stronę obcego mi pomieszczenia goniąc dziewczynę, która w rękach ściskała puszkę piwa krzycząc, że to jej własność. Może wcale się nie pomyliłam? Ostrożnie odłożyłam pudełko przewiązane wstążką na małą szafkę pozbywając się butów ze stóp i zrzucając kurtkę z ramion. W przeciwieństwie do reszty odwiesiłam ją na haczyk. Następnie mocno trzymając prezent dla Ryana w rękach weszłam w głąb domu podążając za Corrie. Byłam z nas dumna, że udało nam się upiec ciasto czekoladowe, które w gruncie rzeczy mogło również posłużyć jako tort. Miałam stu procentową pewność, że jest przepyszne! W końcu to jedna z niewielu rzeczy, które potrafię robić. Może nie mam zbyt wielu talentów, ale gotowanie i pieczenie to coś na czym się znam. Oby tylko Ryan był zadowolony.

Od wewnątrz jego dom już nie wyglądał na taki mały, wydawało się, że ciągnie się w nieskończoność i tak naprawdę w środku było całkiem sporo osób w różnym wieku. Niektórych kojarzyłam ze szkoły, innych widziałam po raz pierwszy na oczy. Muzyka dobiegała z różnych stron ale była cicho. To znaczy może nie tak cicho, że nie dało się przy niej bawić ale też nie tak głośno, by trzeba było krzyczeć rozmawiając. Skręcając do ogromnego salonu zauważyłam na ścianie zegarek i zrozumiałam, że jest tak spokojnie tylko dlatego, że to dopiero początek i znając tą grupkę chłopców cały ten dom wypełni się pijanymi nastolatkami do godziny dwudziestej trzeciej. Zatrzymałam się w poszukiwaniu twarzy Ryana, ale nie mogłam go wypatrzeć - tak jak Corrie. I wtedy, gdy obróciłam się w przeciwnym kierunku mój wzrok padł na kogoś innego. Mój żołądek skręcił się, rozkręcił, podskoczył, wykonał fikołka i znowu się skręcił. Powinno mi się zrobić niedobrze ale to się nie stało. Zagryzłam wargi tak mocno, że prawie czułam jak rozrywam swoją własną skórę. Justin właśnie wybuchł śmiechem mrużąc oczy i odchylając do tyłu głowę. Siedział na podłodze z butelką piwa w ręku razem z Alexem i Jaxonem. Ten najmłodszy od razu nas wypatrzył - przysięgam ma jakiś radar albo coś. Podniósł się ze swojego miejsca na nasz widok i z ogromnym uśmiechem ruszył w naszą stronę.

- Cześć dziewczynki! - krzyknął uradowany.

Czy wspominałam już jak bardzo lubię tego dzieciaka?

- Cześć - uśmiechnęłam się chociaż czułam jak dziwne iskierki biegają po całym moim ciele przez widok Justina. - Um, gdzie jest Ryan?

- Zaraz wróci - powiedział. - Poszedł na górę żeby zamknąć pokój swoich rodziców. Boi się, że ktoś tam wejdzie i... no wiecie... - dodał robiąc znaczącą minę.

Jaxon był tak pozytywnym człowiekiem, że samo przebywanie z nim powodowało, że wszystko wydawało się łatwe. Ale podejście do Justina nawet w towarzystwie jego brata nie było proste, ba w towarzystwie samego Jezusa Chrystusa nie byłoby takie! I oczywiście, że byłam nadal na niego trochę wkurzona! W końcu jakby na to nie patrzeć wystawił mnie.

- Chodźcie do nas.

Podczas gdy Corrie i Jaxon zrobili kilka kroków do przodu ja wciąż stałam w miejscu. Dopiero po wzięciu głębokiego oddechu powlokłam się za nimi próbując nie rzucać się w oczy - co jest cholernie trudne, gdy na rękach trzyma się wielkie pudło. Poczułam się niezręcznie, gdy stanęłam nad dwójką chłopaków, którzy na moje szczęście podnieśli swoje tyłki z podłogi. Unikałam spojrzenia szatyna jak ognia i jednocześnie próbowałam wyglądać normalnie - na dziewczynę, która nie czuje się urażona i jednocześnie to, że chłopak, który jej się podoba ma ją gdzieś nie ma na nią żadnego wpływu. Ale jego przenikające tęczówki skutecznie utrudniały moją próbę bycia wyluzowaną Faye.

- Co tam masz? - zagadnął Alex pociągając sporego łyka ze swojej butelki. Patrząc na jego chyboczące się ciało zrozumiałam, że jest już trochę wstawiony... chociaż "trochę" to słabe określenie. Miał rozbiegane spojrzenie i wyglądał trochę inaczej niż zwykle.

- To dla Ryana - uśmiechnęłam się, a chłopak uniósł zdziwiony brwi.

- Dlaczego? - spytał zdziwiony.

- Bo to jego impreza urodzinowa? - głos Corrie brzmiał niepewnie. Pomyliłyśmy coś? Czy może brak świeżego powietrza i duża ilość procentów namieszała chłopakowi w głowie?

- O cholera - zaklął Alex nerwowo pocierając czoło.

- Zapomniałeś? - spytał Justin patrząc na niego jak na idiotę.

- Mogę się podpiąć pod wasz prezent? Proooszę? - zawył zwracając na siebie uwagę innych osób, które znajdowały się w pobliżu.

- Ale z ciebie frajer - usłyszałam za sobą rozbawiony głos z nutką grozy.

Odwróciłam się w kierunku najpoważniejszego z całej grupy chłopaka, którzy kręcił głową z niedowierzaniem. Podejrzewam jednak, że tego się spodziewał po tych niedorajdach. Ryan na pierwszy rzut oka w ogóle nie pasował do tej grupy, ale z drugiej strony to chyba on zawsze ich pilnował i kto wie jacy by byli bez tego jego matkowania.

Zerknęłam krótko na Corrie, która skinęła głową.

- Wszystkiego najlepszego! - krzyknęłyśmy równocześnie, a Ryan spojrzał na nas z zaskoczeniem jakby wcześniej w ogóle nas nie widział. Jego usta rozchyliły się, gdy podsunęłam mu pod nos pudełko z ciastem. Jestem pewna, że gdyby to była kreskówka jego dolna szczęka uderzyłaby o podłogę. Odwiązał wstążkę rzucając ją na podłogę, a następnie podniósł wieczko zaglądając do środka. Obserwowałam go uważnie, a gdy przełknął ślinkę uśmiechnęłam się z satysfakcją.

- Skąd wiedziałyście, że uwielbiam czekoladę? - spytał.

- Po prostu jesteśmy genialne - powiedziałam wzruszając ramionami przybijając piątkę ze swoją przyjaciółką.

Ryan zabrał ciasto z moich rąk i przytrzymując je na lewej ręce wyciągnął prawą przyciskając mnie do swojego boku, a następnie powtórzył to samo z Corrie mocno ją przytulając.

- Dzięki! Jesteście świetne - powiedział z uśmiechem. - Idę to schować przed tymi tam - wskazał brodą na swoich kumpli, a następnie obrócił się na pięcie wychodząc z salonu.

I nagle znowu poczułam się niezręcznie, dziwnie, trochę podenerwowana i skrępowana. Stanęłam twarzą do chłopaków trzymając się jak najdalej od Justina, na którego w ogóle nie zerkałam.

- Staryyy - zawył Alex uwieszając się na ramieniu szatyna przez co na niego spojrzałam. Cholera! W moich ustach nagromadziła się ślina, którą co chwilę musiałam połykać. Czy on musi na mnie tak działać?!

- Cuchniesz - warknął próbując odsunąć się od czarnowłosego na co najmłodszy z całej grupy zachichotał. - Ile ty już wypiłeś idioto?

Alex podniósł do góry rękę kręcąc nią na boki.

- Alex jest tutaj od dwóch godzin, więc domyśl się ile wypił - wtrącił się Jaxon próbując odebrać swojemu kumplowi butelkę.

- Żałuj, że nie byłeś na balu - powiedział czarnowłosy uparcie wisząc na ramieniu Justina, który coraz bardziej się irytował. Szatyn próbował się od niego odsunąć ale im bardziej się starał tym bardziej Alex zaciskał ramię wokół jego szyi. - One - wskazał na nas ręką przeciągając każde kolejne słowo - wyglądały jak księżniczki - uśmiechnął się. - Seksowne księżniczki - dodał puszczając oczko. Moje policzki zapiekły, od razu potrząsnęłam głową próbując schować się za kurtyną włosów i jednocześnie próbując wciąż wszystko i wszystkich widzieć. Może się zawstydziłam ale nadal chcę wiedzieć co się dzieje. Justin spojrzał na mnie mierząc mnie dokładnie wzrokiem, zlustrował całą moją sylwetkę. W mojej głowie od razu odezwał się złośliwy głosik sugerujący, że chłopak nie dowierza, że ktoś taki jak ja może wyglądać seksownie czy w jakikolwiek sposób dobrze. Może przydałaby mi się jakaś terapia na której ktoś nauczyłby mnie jak akceptować siebie? Corrie stała z otwartymi ustami przez kilka sekund, a później zaczęła nerwowo chichotać.

- Dobra koniec stary, idziemy na górę żebyś trochę się ogarnął - mruknął Justin ciągnąc za sobą chłopaka.

Westchnęłam. Nie dlatego, że byłam zła, nie dlatego, że wyszedł ale dlatego, że chciałam żeby tu został. Z jakiegoś powodu czuję, że coś mnie do niego przyciąga. Bez względu na wszystko ciągle chcę być blisko.

*

Siedziałam na sofie podpierając brodę na rękach, moje łokcie wbijały się w uda ale nie sprawiało mi to bólu. Wszystko było fajniejsze, prostsze i łatwiejsze. Czułam, że nie do końca jestem sobą przez ilość alkoholu, który wypiłam. Muzyka była głośniejsza, ludzi było więcej, a atmosfera zdecydowanie była imprezowa, wręcz balangowa. Nie tak jak kilka godzin wcześniej. Na moje czoło opadł ciemny kosmyk włosów, zezując spojrzałam na niego i zachichotałam. To były włosy. Śmieszą mnie moje włosy... co jest ze mną nie tak?!

- Cześć - usłyszałam głos przez który poczułam dreszcze na całym ciele. Poruszyłam ustami ale nie wyszło z nich żadne słowo, więc znowu zachichotałam trzepocząc rzęsami. Szatyn opadł na miejsce tuż obok mnie. - Widzę, że się dobrze bawisz - dodał z rozbawieniem. Spojrzałam na niego co wywołało uścisk w moim żołądku i przyjemne dreszcze wzdłuż kręgosłupa. Justin wyglądał tak dobrze i był na wyciągnięcie ręki, a mimo to wciąż był nieosiągalny. Sięgnęłam po puszkę mojego piwa pociągając z niej kilka łyków. Nie powinnam tego robić ale lepsze było to od użalania się nad sobą.

- Chyba nie powinnaś już więcej pić - odezwał się.

- Co? - odwróciłam się do niego bokiem. Chciało mi się śmiać. Praktycznie prawił mi kazania podczas gdy sam był nieźle wstawiony. Świadczył o tym obcy uśmiech, którego jeszcze nie znałam, dziwnie świecące się oczy i cała reszta.

- Jesteś pijana.

- Nie wiem o co ci chodzi jestem całkiem trzeźwa, - usprawiedliwiłam się - ale wydaje mi się, że ty już nie.

- Co takiego?! - oburzył się. - Ja się nie upijam! - krzyknął wyrzucając ręce do góry. To jedynie utrzymało mnie w przekonaniu, że jest troszkę wstawiony. Może nie pijany, ale szumi mu w głowie. Oparłam się o poduszki za sobą wciąż siedząc bokiem do Justina. Czy to źle, że chcę go pocałować? Palcami odciągnęłam denerwujące włosy do tyłu nie spuszczając z niego wzroku. Chłonęłam każdą sekundę, gdy niepewnie zerkał na mnie. Nie miałam żadnych oporów, gapiłam się na niego i jedynie brakowało, by ślina zaczęła skapywać z moich ust. Dobrze, że nie byłam, aż tak pijana.

- Strasznie tu gorąco, zauważyłaś? - zapytał poprawiając kołnierzyk swojej koszulki. Zmarszczyłam czoło kręcąc mocno głową. Co on gada? Nie jest, aż tak źle. Jest ciepło, to tyle.

- Może to dlatego, że ty jesteś gorący? - powiedziałam nagle nie kontrolując tego co wychodzi z moich ust. Czułam się jakby część mojego mózgu była wyłączona. Nie miałam pełnej kontroli nad swoją wylewnością. Poczułam, że zaczynam się rumienić, więc szybko zasłoniłam twarz dłońmi. - Boże, przepraszam! Nie chciałam tego mówić! - niemal krzyknęłam czując się trochę zażenowana. Justin zaczął się śmiać, ale nie we wredny czy ironiczny sposób. Rozbawiłam go. Odsłoniłam twarz i uśmiechnęłam się do niego chociaż moje policzki były czerwone. Nawet nie zauważyłam kiedy przysunął się jeszcze bliżej. Zdębiałam, gdy nachylił się do mojego ucha. Czułam jego gorący oddech na skórze, przez którą przechodziły przyjemne dreszcze pomimo tego, że cała się spięłam.

- Nie - powiedział a jego ciepły oddech otulił moje ucho, - wydaje mi się, że to twoja wina Faye - powiedział poważnym tonem. - To ty jesteś gorąca.

Czułam ciepło rozchodzące się po klatce piersiowej, moje serce biło w nienaturalnie szybkim tempie.  Z jakiegoś powodu ciężko było mi złapać oddech, czułam się naprawdę słaba. I nagle dotarło do mnie, że to nie była wina alkoholu tylko Justina. Odwróciłam głowę spoglądając na niego z rozchylonymi ustami, uśmiechał się pod nosem zadowolony z siebie. Gwałtownie podniosłam się ze swojego miejsca czując, że potrzebuję trochę świeżego, zimnego powietrza. Teraz.

- Naprawdę mi gorąco - wymamrotałam pod nosem.

Łapałam krótkie oddechy rozglądając się w panice za Corrie. Nagle w salonie Ryana zrobiło się duszno, powietrze było jakieś dziwnie gęste, ciężkie i zastanawiałam się czy to aby na pewno wina Justina, moja własna czy może po prostu choruję na coś i nawet o tym nie wiem? Ewentualnie mam omamy, przysnęłam zmroczona okropnym piwem i teraz mam omamy. Ostatnia wersja jest chyba najbardziej prawdopodobna. Zrobiłam kilka kroków, a przed moimi oczami pojawiły się czarne kropeczki. Zamrugałam energicznie powiekami próbując się ich pozbyć ale było ich jeszcze więcej. Jedyną osobą, która mogła mi pomóc i którą tu znałam był Justin. Odwróciłam się gwałtownie w stronę sofy, na której chyba dalej siedział chłopak. Nie wiedziałam czy aby na pewno nadal się tam znajduje, bo mroczki przed oczami utrudniały mi dosłownie wszystko.

- Faye? - usłyszałam głos chłopaka, który zbliżał się do mnie szybkim krokiem. Zamknęłam oczy próbując złapać chociaż trochę powietrza. - Źle się czujesz? - spytał z troską. Nie odpowiedziałam, skupiałam się na tym, by oddychać. Poczułam duże ręce na swojej talii i z jakiegoś powodu nie wzdrygnęłam się tak jak zawsze robiłam to, gdy ktoś mnie dotykał. Wiedziałam, że się przemieszczam chociaż czułam się jakbym w ogóle nie była w swoim ciele tylko gdzieś daleko. Dopiero gdy zimny powiew wiatru otulił moją twarz otworzyłam oczy. Jakimś cudem stałam przed domem Ryana, a dłonie Justina wciąż znajdowały się na mojej talii.

- Muszę usiąść - powiedziałam i gwałtownie opadłam w dół zajmując miejsce obok drzwi nie zwracając uwagi na wystraszoną minę Justina, który chyba myślał, że coś sobie teraz zrobię. Posadzka na której usiadłam była sucha pomimo deszczowej pogody, wszystko przez dach, który osłaniał to miejsce. Podwinęłam nogi chowając między nimi głowę, oddychałam ustami wypełniając płuca zimnym, świeżym powietrzem. Powoli wszystko wracało do normy. Czy mi się tylko wydaje czy prawie zemdlałam przez Justina? W jakiś sposób przyczynił się do tego też alkohol ale to była jego wina. On mnie prawie zabił! To przez niego zrobiło mi się tak gorąco! Nie jestem na nic chora ani nie śnię. To wszystko jest prawdziwe.

Gdy poczułam się lepiej podniosłam głowę. Na przeciwko mnie siedział Justin, a raczej klęczał patrząc na mnie uważnie, przyglądał mi się oceniając Bóg wie co.

- Wszystko w porządku? - spytał, a ja skinęłam głową w odpowiedzi. - Nawet nie wiesz jak mnie wystraszyłaś - dodał wypuszczając powietrze ze świstem.

- Zrobiło mi się słabo - odpowiedziałam splatając palce na kolanach. - Strasznie tam duszno - dodałam z głupawym uśmiechem.

Justin usiadł obok mnie zadzierając głowę do góry przez co jego szczęka wyglądała na jeszcze mocniej zarysowaną niż zwykle. Wspominałam jaki jest przystojny i pociągający?

- Tak, duszno - uśmiechnął się jakby wiedział, że to on podniósł temperaturę mojego ciała samymi słowami. Zazdroszczę mu tej pewności siebie. Też chciałabym taka być, ale z moją tendencją do robienia z siebie idiotki to będzie trudne. Pomimo tego, że prawie zemdlałam i niskiej temperatury na zewnątrz wciąż czułam alkohol w swoim organizmie. Patrzyłam przed siebie, a obraz przechylał się to w jedną to w drugą stronę. Przełknęłam ślinę czując świdrujące spojrzenie na swojej twarzy i wiedziałam, że to jego karmelowe tęczówki.

- Nie było cię na balu - niewiele myśląc wyrzuciłam to z siebie robiąc smutną minę. To naprawdę mnie w jakiś sposób bolało. Justin westchnął głośno, a jego lewa dłoń pociągnęła za końcówki włosów.

- Jestem pewien, że pięknie wyglądałaś - uśmiechnął się. - A raczej jak - przerwał unosząc do góry palce robiąc w powietrzu cudzysłów - seksowna księżniczka. Ciekawe jak tam Alex?

- Nie zmieniaj tematu - mruknęłam obrażalskim tonem podciągając kolana jeszcze bliżej. Splotłam na nich palce i oparłam głowę patrząc na jego twarz. Ciekawe jak się całuje? Pewnie jest w tym dobry... bardzo dobry.

- Nie mówiłem, że przyjdę - odpowiedział po chwili ciszy.

- Ale...

- Zapytałem tylko, o której się zaczyna - wzruszył ramionami przerywając mi.

- Jaxon mówił, że miałeś przyjść.

- Jaxon mówi dużo różnych rzeczy - westchnął.

- Gdzie byłeś?

- Nie muszę ci się tłumaczyć Faye - powiedział szorstko.

Przymrużyłam oczy marszcząc czoło. Nigdy się z nim nawet nie zaprzyjaźnię, prawda? Rozmawiamy ale to nigdy nie będą rozmowy o jakich marzę. Nigdy nie będzie czuł do mnie tego co ja czuję do niego. Nie mam całej wieczności, by na niego czekać chociaż coś mi mówi, że byłoby warto ale nie mam sił, by ciągle znosić wszystkie żale, przeżywać niedopowiedziane obietnice i użerać się z jego denerwującymi koleżankami, których ma na pęczki. Skinęłam niechętnie głową wstając. Od razu złapał mnie za rękę. Zaskoczona spojrzałam na niego.

- Nie obrażaj się - powiedział.

- Nie obraziłam się - wydukałam. Jego palce otoczyły moją dłoń, były trochę szorstkie ale to w żaden sposób nie odejmowało mu uroku. Skup się Faye, pomyślisz o tym w domu - skarciłam się w myślach.

- Właśnie, że tak - odparł podnosząc się z posadzki. Wciąż trzymał moją dłoń. Nasze ciała dzieliły centymetry, które były dla mnie jak kilometry, których miałam nigdy nie pokonać. Zagryzłam wargę zerkając na jego twarz, był tak blisko, że bałam się, że usłyszy moje serce. Jego twarz była perfekcyjna, jego karmelowe oczy wpatrywały się we mnie ale zdecydowanie nie w ten sam sposób co moje przeciętne niebieskie tęczówki w jego.

- Faye - zaczął, - musisz z tym przestać.

- Z czym?

- Wiesz o czym mówię - westchnął głośno, a ja spuściłam oczy gapiąc się na jego buty. - Naprawdę cię lubię, ale mówiłem ci już, że to nie ma sensu - powiedział.

- Może nabrać sensu - wydukałam zawstydzonym głosem.

Justin wypuścił głośno powietrze, a palce, które oplatały mój nadgarstek wzmocniły uścisk. Czułam jak jakieś iskierki przeskakują z jego ręki na moją i odwrotnie, chciałam wierzyć, że on odczuwa to samo ale podświadomość podpowiadała mi, że tak mi się tylko wydaje.

- Jestem graczem - oblizał usta. - Nie umawiam się na randki, nie zakochuję się i nie chcę żebyś była rozczarowana - wyjaśnił po kilku długich sekundach ciszy. - Zasługujesz na kogoś kto będzie cię dobrze traktował i kto zostanie z tobą na zawsze - dodał. - Rozumiesz?

Nie rozumiałam.

Ale pomimo tego potulnie skinęłam głową. Jak do cholery mam się wyleczyć z wszystkich uczuć, które mi towarzyszą chcąc utrzymać z nim jakiś kontakt? To będzie wracało jak bumerang przy każdej okazji. Puścił moją rękę przez co od razu na niego spojrzałam, uśmiechał się lekko, prawie niewidocznie i tak... idealnie. Nachylił się do mojego policzka zostawiając na nim pocałunek. Rozdziawiłam usta jak ryba, gdy jego miękkie wargi dotknęły mojej skóry, a milion dreszczy przeszło przez całe moje ciało.

- Wracam do środka - powiedział otwierając drzwi. Stałam w miejscu zbyt oszołomiona, by chociażby mrugnąć, palcami przesunęłam po miejscu, w którym zostawił odcisk swoich warg. Czułam jakby jego usta wciąż tam były chociaż trwało to może pięć-dziesięć sekund. Byłam zdezorientowana. Co Justin miał na myśli mówiąc, że jest graczem? Kto w ogóle tak mówi?! To brzmi jak tekst z jakiegoś filmu! Miałam tylko nadzieję, że stanie się coś co zmieni jego zdanie i co sprawi, że zmieni zdanie, a ja poznam smak jego ust i będę się upijać tą chwilą jeszcze bardziej niż tym zwykłym nic nie znaczącym dla niego buziakiem. A jeśli nie... będę płakać przez kolejny rok użalając się nad sobą lub znajdę kogoś innego. Kogoś kto zdecydowanie jest mną zainteresowany i kogoś kogo nie lubi Justin.

Levi.

*  *  *

~ Oj Faye, Faye coś ty się tak uparła na tego Levi'ego, próbujesz komuś zrobić na złość? ;) Myślicie, że to dobry pomysł? ;>

~ 89 komentarzy pod poprzednim rozdziałem -przysięgam jak to zobaczyłam to siedziałam z otwartą buzią nie wiedząc co powiedzieć. I o dziwo większość z tych komentarzy to więcej niż "fajne". Bardzo-bardzo-bardzo Wam dziękuuuję! :) Nawet nie wiecie jak to napędza do pisania haha.

~ Gdybyście tak mogły polecać Pure i tagować na twitterze #PureFF - nie obraziłabym się.

~ Przypominam o podpisywaniu się w komentarzach!

Pytania?    ~  #PureFF   ~   Polecam: CollisionFanfiction