Rozdział szósty

FAYE

Uderzył mnie ostry zapach alkoholu i papierosów, a zimny dreszcz wstrząsnął moim ciałem. Poruszyłam ustami ale nie potrafiłam wykrztusić chociażby słowa. Palce chłopaka coraz mocniej wbijały się w moją skórę powodując nieprzyjemne uczucie bólu. O dziwo wcale nie miał wściekłej miny, jego oczy nie błyszczały od wrogości a od łez. Wcale nie wyglądał na typowego zbira opisywanego w książkach. Wykrzywiłam usta w grymasie, a on od razu poluzował swój uścisk. Przełknęłam gulę w gardle uświadamiając sobie, że nieznajomy nie jest niebezpieczny. No, a przynajmniej miałam taką nadzieję. Miał delikatne rysy twarzy, smutne oczy i ciągle pociągał nosem.

- W porządku? - odezwałam się drżącym głosem robiąc dyskretnie krok w tył i tym samym całkowicie wyzwoliłam się z jego uścisku. Nieznajomy zaśmiał się gorzko co ponownie przyprawiło mnie o zimne dreszcze. Pokręcił mocno głową, a następnie uniósł lewą dłoń, w której trzymał butelkę taniego wina, pociągnął kilka porządnych łyków alkoholu, a następnie przetarł usta rękawem swojej kurtki.

- Pomyliłem cię z kimś - wymamrotał niewyraźnie. Zachwiał się niebezpiecznie ale zaraz odzyskał równowagę i uśmiechnął się do mnie lekko. Zdecydowanie był jeszcze w jakimś stopniu trzeźwy ale coś mi mówiło, że dużo mu nie brakuje do całkowitej utraty świadomości. Gorączkowo zaczęłam się zastanawiać co mam teraz zrobić. Zdecydowanie nie powinnam go tutaj zostawić, bo narobi sobie kłopotów. O tak, przejmuję się losem zupełnie obcego chłopaka i nic na to nie poradzę. Nie znam go, ale nie chcę, by coś mu się stało. Nikomu nie życzę źle i nie chcę, by komukolwiek działa się krzywda. Był pijany i byłam pewna, że jeśli tu zostanie sam kłopoty szybko go odnajdą. Ale z drugiej strony co mogłabym zrobić? Zabrać go do domu? Już widzę miny rodziców! Weszłabym do domu i powiedziała coś w stylu spotkałam pijanego nastolatka na ulicy, macie coś przeciwko, by się u nas przespał? Tata by mnie chyba wydziedziczył. Nieznajomy ponownie wręcz przyssał się do butelki i nie przestawał pić dopóki nie opróżnił jej do końca. Odrzucił szklany przedmiot na bok, a błogi uśmiech zagościł na jego ustach. Świetnie, zaraz będzie jeszcze bardziej pijany niż wcześniej!

- Potrzebuję nowej dziewczyny - powiedział sam do siebie chowając ręce do kieszeni swoich spodni. Kiwał się lekko na boki jakby wiał silny wiatr. I wtedy dotarło do mnie, że może jednak nie zawsze powinnam pomagać innym i, że może zamiast stać jak kołek powinnam rzucić się do ucieczki? Nerwowo odgarnęłam kosmyki włosów spoglądając na niego uważnie.

- Ej! - krzyknął nagle gapiąc się na mnie wielkimi oczami. Po łzach nie było już śladu, jego tęczówki błyszczały jedynie tak jak zawsze, gdy ludzie są pijani.

- Tak?

- Jesteś dziewczyną!

Też mi odkrycie! Pochyliłam głowę zerkając na swoją sylwetkę. Czy on wcześniej myślał, że jestem facetem?

- Tak - odpowiedziałam urażonym tonem.

- I jesteś całkiem ładna! - dodał ochoczo kiwając głową. - Zostań moją nową dziewczyną!

Zamrugałam energicznie swoimi powiekami. Skąd urwał się ten dzieciak? Ręce dosłownie opadły mi z bezradności. On tak na poważnie? Najpierw wydaje mu się, że jestem facetem, a teraz chce, żebym została jego dziewczyną?! Na litość Boską! Ja go nawet nie znam! Brakowało mi słów, nie wiedziałam jak mam odpowiedzieć, co mam powiedzieć i jak wybrnąć z tej sytuacji. Wstrzymałam oddech, gdy chłopak nachylił się w moją stronę.

- Chaz! - usłyszałam czyjeś wołanie. O dziwo dobrze znałam ten głos. Odwróciłam głowę spoglądając na drugą stronę ulicy, gdzie stało zaparkowane auto z otwartymi drzwiami od strony pasażera. Justin szedł szybkim krokiem w naszym kierunku, a raczej w kierunku Chaza. Nerwowo przebiegłam palcami przez swoje włosy uświadamiając sobie, że moje drobne kłamstewko odnośnie powrotu do domu wyszło na jaw. Nieśmiało podniosłam wzrok na szatyna, który był już prawie przy nas, a ten zrobił minę jakby zobaczył ducha. Upsss...?

- Co ty tu robisz? - spytał marszcząc czoło.

- Idę do domu.

- Nie miałaś przypadkiem złapać autobusu albo po kogoś zadzwonić?

- Zmieniłam zdanie - wzruszyłam ramionami. - No i lubię wieczorne spacery.

Jeśli wzrok mógłby zabijać to prawdopodobnie byłabym właśnie trupem leżącym na chodniku. Lepiej żeby nie zaczynał jakichś głupich wywodów, bo nie zniosę tego. Na szczęście Justin pokręcił głową i przeniósł spojrzenie na swojego - jak mniemam - kumpla.

- Chaz, twoja matka cię szuka - powiedział.

- Powiedz jej, że mam randkę.

- Jaką randkę? - spytał zaciekawionym głosem Justin, a następnie pociągnął kilka razy nosem i strasznie się skrzywił. - Stary, czy ty wiesz jak strasznie cuchniesz?

- Mam randkę z nią! - krzyknął pokazując na mnie palcem. Czy on jest jakiś psychiczny czy coś? Uśmiechnął się głupkowato, a następnie ukłonił i wyciągnął w moim kierunku rękę. - Nie wstydź się Abby.

Justin klepnął się w czoło r0biąc załamującą minę. Kim jest Abby? Ja jestem Abby?

- To moja koleżanka Chaz, a nie Abby.

- Ale...

Justin odwrócił się w stronę samochodu i ręką dał komuś znak, nie minęła chwila, a Alex już szedł do nas szybkim krokiem. Uśmiechnął się do mnie szeroko, gdy tylko stanął obok Chaza. Zaczęli z nim rozmawiać, tłumaczyć co jest rzeczywiste, a co nie. Tutaj kończyła się moja rola, marzyłam już tylko o położeniu się w łóżku. Zaczęłam się cofać, bardzo dyskretnie nie chcąc zwracać na siebie uwagi. Odwróciłam się do nich plecami i zrobiłam dwa kroki do przodu.

- Ani się waż - usłyszałam surowy głos za sobą. Westchnęłam głośno, czy Justin właśnie zamienia się w mojego ojca czy co?

- Tylko nie mów, że on jest twoim chłopakiem! - jęknął żałośnie nieznajomy mi chłopak pocierając czoło ręką.

- Nie jest - odpowiedziałam wywracając oczami.

- Faye,- zaczął szatyn spokojniejszym i zdecydowanie milszym głosem, - odwiozę cię i...

- Nie musisz, w dodatku masz kim się zająć - uśmiechnęłam się do niego. - Nic mi nie będzie, od lat wracam sama do domu o tej porze, więc poważnie Justin, zajmij się swoim pijanym kolegą.

- Jesteś pewna?

- Tak.

- Jak coś ci się stanie i będę miał wyrzuty sumienia do końca życia to...

- Jesteś gorszy od mojej mamy - ponownie mu przerwałam wywracając oczami. - Do zobaczenia.

Ponownie chciałam się obrócić i ruszyć w kierunku domu, ale oczywiście nie było mi to dane. Justin złapał moje ramię, spojrzałam na niego pytająco. Gdyby nie zmęczenie pewnie właśnie dostawałabym ataku serca i drgawek czy czegoś w tym rodzaju.

- Napisz do mnie jak wrócisz.

- Tyle, że nie mam twojego numeru - odpowiedziałam.

- Poważnie? Jak ktoś może nie mieć mojego numeru?

- Widocznie nie jesteś tak super popularny jak ci się wydaje.

Zaskoczyłam go swoją odpowiedzią, samą siebie zresztą też. Czy ja serio mu... odpyskowałam? Otworzył usta, by po chwili je zamknąć. Uśmiechnął się jakby wydarzyło się właśnie coś zaskakująco miłego i wyciągnął z kieszeni swoich spodni telefon, a następnie poprosił o mój. Dobrze, że to on wklepywał cyferki, bo mi zajęłoby to tydzień, szczególnie, że drżenie rąk powróciło szybciej niż się tego spodziewałam. Przycisnęłam telefon do klatki piersiowej robiąc kroki do tyłu.

- Do zobaczenia - powiedział Justin na odchodne wracając do swoich kolegów.

Szłam dalej, spokojnym krokiem. Nie docierało do mnie co się wydarzyło. I nagle, gdy minęłam skrzyżowanie przy jednej z alejek niemal pisnęłam z podekscytowania. Mam jego numer! On ma mój numer! Powiedział "do zobaczenia", czyli chce się jeszcze ze mną zobaczyć! Spędziłam z nim pół wieczoru! Ogromny uśmiech wpełzł na moje usta i nie potrafiłam się go pozbyć. Policzki powoli zaczynały mi drętwieć i boleć. Cieszyłam się sama do siebie przez całą drogę do domu i właśnie wtedy, gdy przekroczyłam próg domu mój telefon zawibrował i wydał z siebie krótki dźwięk. Zrzuciłam z ramion kurtkę, przekręciłam zamek w drzwiach i dopiero gdy znalazłam się na piętrze wyciągnęłam swój telefon.

Justin:

Nie wiedziałem, że mieszkasz tak daleko.

Całą drogę do pokoju zajęło mi domyślenie się o co chodziło Justinowi. Skąd on niby wie gdzie mieszkam? Przecież nie jest taki głupi żeby włóczyć się za mną i... wtedy do mnie dotarło, że jednak byłby do tego zdolny.

Ja:

Poważnie? Śledziłeś mnie?

Nie byłam na niego zła, byłam zdziwiona. Kto normalny włóczy się za obcą, zwykłą dziewczyną tylko po to, żeby upewnić się, że wróci bezpiecznie do domu? Byłam przyzwyczajona do wieczornych powrotów, bo autobusy bardzo często uciekają mi sprzed nosa, no i wciąż nie mam samochodu ani tym bardziej prawa jazdy. Rzuciłam się na łóżko oczekując jego odpowiedzi i próbując nie oszaleć przez nadmiar wrażeń i emocji.

Justin:

Odprowadzałem na odległość. Idź spać Faye, jest już późno.

Zachichotałam z jego odpowiedzi i poczułam coś na dnie swojego brzucha, wbiłam zęby w dolną wargę i drżącymi rękoma wystukałam krótką odpowiedź, którą było "dobranoc". I pomimo tego, że nie doczekałam się odpowiedzi wiedziałam jedno - cholernie mocno w to wszystko wpadłam.

~

Sobota i niedziela minęła mi oraz Corrie na opowiadaniu sobie wszystkiego co nas spotkało w piątek. Ominęłam jedynie historię z krwotokiem z nosa tak jak prosił mnie o to Justin. Co dziwne moja przyjaciółka przeżywała to wszystko dziesięć razy bardziej. Oczy jej błyszczały, dostawała dziwnych napadów śmiechów i zasypywała mnie teoriami, historiami, które mogą się wydarzyć i ciągle gadała. Nie zamknęła się nawet na chwilę, co chwilę teatralnie odchylała głowę do tyłu odgrywając dziwne scenki omdlewającej mnie i ratującego Justina. Nie potrafiłam się z tego nie śmiać. W poniedziałek rano byłam bardziej podekscytowana niż zwykle. Ktoś kto mi się podoba zwrócił na mnie uwagę! To było silniejsze ode mnie i chociaż próbowałam myśleć racjonalnie, nie wgłębiać się w to za bardzo zdecydowanie było już za późno. Niezbyt przejęłam się tym, że Justin już mi nie odpisał, ani w ogóle nie odezwał się do końca weekendu.

Dopiero w szkole, po trzech lekcjach emocje zaczęły opadać. Przestałam się rozglądać i wzdrygać za każdym razem, gdy wydawało mi się, że widzę zarys kogoś znajomego. Widocznie Justin przedłużył sobie weekend. Wolnym krokiem ruszyłyśmy z Corrie do mojej szafki - chciałam zabrać te książki, które będą mi potrzebne i odłożyć te, z których już dzisiaj nie skorzystam.

- Jestem taką ofiarą - jęknęła dziewczyna - wciąż nie mogę uwierzyć, że zrobiło mi się słabo! Przeklęte Wesołe Miasteczko!

- Corrie uspokój się i przestań o tym gadać - odpowiedziałam wsuwając zeszyt do angielskiego do swojej torby.

- Masz rację, pogadajmy o czymś innym.

- O czym?

- O balu! Mam już idealną sukienkę, a ty?

- Mam idealną wymówkę - odparłam z głupawym uśmiechem. Corrie pacnęła mnie ręką w ramię robiąc groźną minę. - No dobra, dobra. Poszukam czegoś co się nada.

Stałyśmy tak chwilę, gdy poczułam jak łokieć mojej koleżanki uparcie wbija się w mój bok. Skrzywiłam się i obdarowałam ją wściekłym spojrzeniem. To bolało! Dyskretnie zaczęła wskazywać głową w prawą stronę robiąc ogromne oczy. Odwróciłam się i moje serce od razu zaczęło łomotać, kolana mi zmiękły, a usta zadrżały niespokojnie. Justin szedł obojętnym krokiem środkiem korytarza. Uśmiechnął się lekko, niemalże niewidocznie i wyminął nas kierując się w bliżej nieokreślonym kierunku.

- Nie tak miało to wyglądać! - odezwała się Corrie urażonym głosem.

- Przymknij się - skarciłam ją i ruszyłam w przeciwnym kierunku chcąc znaleźć się na lekcji, którą miałam właśnie mieć. Corrie miała rację - chociaż starałam się nie wyolbrzymiać to nie tak sobie wyobrażałam nasze dzisiejsze spotkanie. I nie tak wyobrażałam sobie jego uśmiech na mój widok. Lekcje ciągły się niemiłosiernie, a unikanie wzrokiem Justina na niektórych z nich było katorgą. W dodatku ja i Corrie znowu musiałyśmy zostać po lekcjach, żeby dokończyć dekoracje na bal jesienny. Jeśli jeszcze raz mnie na coś takiego zapisze to uduszę ją gołymi rękoma.

- Faye skarbie podaj mi nożyczki - powiedziała pani Miller trzymając w rękach jakiś szablon. Zrobiłam to o co prosiła i wróciłam na swoje miejsce, gdzie razem z Corrie robiłyśmy ogromny napis, który miał zawisnąć na jednej ze ścian.

- Oh, więc jednak raczył pan przyjść - odezwała się kobieta po tym jak drzwi się otworzyły i zamknęły. Wiedziałam kto to. Nie musiałam się odwracać żeby to wiedzieć. Czekałam na to, czekałam, aż przyjdzie, ale z drugiej strony wcale tego nie chciałam. Sprzeczności wypełniły cały mój umysł nie pozwalając się na niczym skupić i właśnie z tego powodu, gdy złapałam w ręce nożyczki, by wyciąć pierwszą literę poczułam ból i odruchowo wsunęłam palec do ust.

- Cholera - wybełkotałam czując metaliczny posmak krwi.

- Jezu Faye, ale z ciebie ofiara!

- To boli głupku! - Corrie pokręciła głową i zaczęła się głupio śmiać. Wyciągnęłam palec z buzi i spojrzałam na niego, rana była malutka ale okropnie piekła.

- Ałć, musi boleć - usłyszałam nad sobą. Przyjemny dreszcz targnął moim ciałem, podniosłam głowę i zobaczyłam nad sobą Justina. Nachylał się nade mną i patrzył co robimy. Wciąż trochę urażona nawet mu nie odpowiedziałam, tylko ponownie jak dziecko przyłożyłam zranione miejsce do ust. O dziwo Justin wcale nie wrócił do swoich zajęć, usiadł na podłodze tuż obok mnie i przechylił głowę wlepiając swoje karmelowe tęczówki w moją twarz. Nie minęła chwila i poczułam, że moje policzki zaczynają piec, a co za tym idzie zaczęłam się rumienić. Pomiędzy naszą trójką zapadła niezręczna cisza, aż w końcu Corrie westchnęła głośno, wywróciła oczami i wstała ponownie zostawiając mnie samą.

- Chaz poprosił, żebym przekazał ci przeprosiny - odezwał się Justin przerywając napiętą cieszę.

- Okej, w porządku - odpowiedziałam obojętnym tonem wciąż nie zwracając na niego uwagi. Niestety moja ciekawość dała o sobie znać, więc nie mogłam dalej udawać obrażonej. Zresztą, nie powinnam być ani obrażona ani zła o taką głupotę. - Kim jest Abby?

- To jego była dziewczyna, zostawiła go dwa tygodnie temu i Chaz nie umie się pozbierać.

- Kiepsko.

Znowu zapadła cisza, ale już nie taka krępująca. To nie był rodzaj milczenia, który wierci ci dziurę w głowie. Pomimo to wciąż nawet na niego nie spojrzałam. Szatyn bawił się literkami, które były już wycięte próbując ułożyć z nich jakieś dziwne słowa, aż ponownie jego usta się otworzyły.

- Idziesz? - spytał.

- Gdzie?

- Na bal.

- Tak - skinęłam głową, - a ty?

- Mogę wiedzieć kto jest szczęśliwym wybrankiem? - zupełnie zignorował moje pytanie.

- Idę sama... - mruknęłam. - To znaczy z Corrie, ale...

- Nikt cię nie zaprosił? - kontynuował swoją serię pytań zaskoczonym tonem. Pokręciłam głową w odpowiedzi wysilając słaby uśmiech. To krępujące i zawstydzające, gdy ludzie traktują cię bardziej jak powietrze i, że nigdy nie mam z kim pójść na bal. - Ich strata - powiedział jakby na pocieszenie Justin sprawiając, że w końcu podniosłam na niego swoje oczy.

- A ty?

- Nie idę - odpowiedział. - To nie dla mnie.

- Powinieneś się przekonać jak to jest, bo pewnie jeszcze na żadnym nie byłeś.

- Gdyby coś stało się na takiej imprezie wszyscy by mnie obwiniali - odpowiedział wzruszając ramionami. - Chociaż może masz rację, z chęcią pośmieję się z chłopaków, którzy będą cię podrywać, a ty będziesz ich spławiać.

- Zabawne - fuknęłam. - To ja to powinnam powiedzieć.

- Nie jestem gejem Faye, to logiczne, że spławiałbym chłopaków.

Zaśmiałam się kręcąc głową z politowaniem.

- Dobrze wiesz o co mi chodziło - powiedziałam uśmiechając się do niego, - powinieneś przyjść. Będzie... fajnie.

- Nie Faye, nie pasuję tam.

- Bieber chyba jasno powiedziałam ci co masz robić. Zostaw Faye i zrób co masz zrobić! - pani Miller krzyczała z drugiego końca klasy surowym tonem. Tak łatwo wpadała w wściekłość gdy chodziło o Justina.

- O tym mówię - mruknął na odchodne.

Tym razem zdążyłam na autobus po skończeniu tego co miałam zrobić. Popołudnie spędziłam na odrabianiu pracy domowej z angielskiego i na sprzątaniu w swoim pokoju, nie ukrywam, że chciałam zająć swoje myśli czymś innym, bo ciągle zastanawiałam się jak przekonać Justina, by jednak poszedł na ten bal. Nie jako mój partner, nie o to mi chodziło. Po prostu... chciałam być miła, chciałam, żeby inni zobaczyli, że on wcale nie jest taki zły.

* * *

~ Oj brzydko, bardzo brzydko, tyle osób do informowania a niektórzy są tacy leniwi, że nie potrafią nawet napisać krótkiego "czytam". Najzabawniejsze jest to, że to te osoby najczęściej najbardziej domagają się kolejnego rozdziału ;)

~ Bardzo Was proszę - jeśli możecie polecajcie to opowiadanie. Ja sama też z chęcią zareklamuję jakieś ff tutaj na blogu, jeśli znajdą się chętni.

~ Jak nowy szablon? :) Lepiej, żeby się Wam podobał XD

~ Czy ktoś oprócz mnie ma ochotę zabić Scootera za tą całą akcję z #Believe3D i za pisanie na koncie Justina? -,-"

PS Okropnie nie podoba mi się ten rozdział, mam nadzieję, że kolejny będzie lepszy. Mogą być błędy, ba, może ich być multum za co przepraszam. Mam nadzieję, że mi wybaczycie ;)

Do następnego! :) xx

JUSTIN BIEBER FANFICTION PL